Het is zo verleidelijk om onze diepste wonden weg te stoppen onder een laag van verdoving. En dan heb ik het niet zozeer over de ‘gangbare verslavingen’ zoals alcohol of drugs maar over de veel vaker voorkomende ‘sluipende’ verdoving die we niet eens in de gaten hebben: social media, sport, eten… Ja, zelfs alle goedbedoelde zelfhulpboeken die je verleiden om in je hoofd te blijven zitten, te (over)analyseren en je middels inzichten uitnodigen om toch nog enige grip of controle te houden over je weggestopte gevoelens
“𝘡𝘦𝘭𝘧𝘷𝘦𝘳𝘸𝘦𝘻𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬𝘪𝘯𝘨 𝘴𝘵𝘰𝘱𝘵 𝘯𝘰𝘰𝘪𝘵. 𝘌𝘭𝘬𝘦 𝘬𝘦𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘦𝘳 𝘥𝘶𝘪𝘬 𝘪𝘬 𝘥𝘦 𝘥𝘰𝘯𝘬𝘦𝘳𝘦 𝘵𝘶𝘯𝘯𝘦𝘭 𝘪𝘯, 𝘰𝘮 𝘷𝘦𝘳𝘷𝘰𝘭𝘨𝘦𝘯𝘴 𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘦 𝘢𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦 𝘬𝘢𝘯𝘵 𝘰𝘷𝘦𝘳𝘴𝘱𝘰𝘦𝘭𝘥 𝘵𝘦 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘰𝘰𝘨𝘷𝘦𝘳𝘣𝘭𝘪𝘯𝘥𝘦𝘯𝘥 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘵”.
Zolang je in je hoofd zit, hoef je niet af te zakken naar daar waar misschien wel wat vervelends te voelen valt. Onze mind is een meester in het voor de gek houden van ons hart
En weet je? Het is heel normaal om jezelf te willen verdoven van de pijn. Het is een vorm van zelfbescherming. Want ergens doorheen je leven(s) heb je geleerd dat voelen pijn doet, soms zelfs gevaarlijk is. Dus is de veiligste keuze om af te sluiten, te verstoppen, te verdoven… en vooral niet te voelen.
Maar er komt een punt, lieve jij, waarop het je allemaal teveel wordt. Je wordt ziek, depressief, burned out. De triggers slaan je om de oren en je raakt zodanig de koers kwijt dat je niet meer kunt negeren dat er iets ‘niet helemaal ok’ is.
En dat is het punt waarop heling kan plaatsvinden. Dat is het punt waarop jouw ziel zo lang heeft zitten wachten. Het punt waarop je durft te luisteren naar wat je hart je influistert.
Durf je schaduwstukken aan te kijken. Geef je eraan over. Raap al je moed bij elkaar, haal een keer diep adem en durf erin te duiken.
Het is de enige weg naar dat oogverblindende licht.
Heel veel liefs en I'll see you on the other side!
