Ik ben een gever. Altijd al geweest. Nooit bewust echter. Ik deed gewoon wat voor mij fijn voelde en wat me zo goed en gemakkelijk af ging dat het vanzelf zo stroomde. Ik tunede in bij de ander, voelde wat haar of zijn behoeftes waren, luisterde, zag en deed mijn uiterste best om te helpen...
…zelfs als dat ten koste ging van mezelf.
Je geeft zoveel,
maar geef je jezelf wel genoeg?
Ik heb er lang niets mee gekund, met die uitspraak. “Het leven is er toch om elkaar te helpen? Het leven is een cirkel van geven en ontvangen… toch? En als ik veel te geven heb, is dat toch alleen maar mooi?”
Liefdevol geven. Het is een immens mooie eigenschap. En ja, het is heel belangrijk om te geven. Maar ben je ook in staat om aan jezelf te geven? Om eerst in je eigen behoeften te voorzien en dan pas in die van de ander? Lukt het je ook om te ontvangen? In de allereerste plaats van jezelf?
Geven en zorgen voor een ander kunnen een onbewust patroon zijn om niet te hoeven intunen bij jezelf. Als je bij de ander bent met je aandacht, kan je namelijk niet bij jezelf zijn (read that again ;-) ).
Zorg jij even goed voor jezelf als dat je zorgt voor de ander?
Of zorg je voor een ander omdat je het moeilijk vindt om voor jezelf te zorgen?
𝘌𝘦𝘯 𝘰𝘯𝘵𝘻𝘦𝘵𝘵𝘦𝘯𝘥 𝘮𝘰𝘰𝘪𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘷𝘢𝘯 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘻𝘰𝘳𝘨 𝘦𝘯 𝘻𝘦𝘭𝘧𝘭𝘪𝘦𝘧𝘥𝘦 𝘪𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘨𝘶𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘰𝘮 𝘦𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘪𝘭𝘪𝘨𝘦 𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘳𝘮𝘦 𝘵𝘩𝘶𝘪𝘴𝘱𝘭𝘦𝘬 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘵𝘦 𝘤𝘳𝘦ë𝘳𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘪𝘯 𝘫𝘦 𝘩𝘦𝘭𝘦𝘮𝘢𝘢𝘭 𝘵𝘰𝘵 𝘳𝘶𝘴𝘵 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘬𝘰𝘮𝘦𝘯. 𝘞𝘪𝘭 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘪𝘬 𝘮𝘦𝘵 𝘫𝘦 𝘮𝘦𝘦𝘬𝘪𝘫𝘬 𝘪𝘯 𝘩𝘰𝘦 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘬𝘢𝘢𝘳 𝘬𝘳𝘪𝘫𝘨𝘵? 𝘚𝘵𝘶𝘶𝘳 𝘮𝘦 𝘥𝘢𝘯 𝘦𝘦𝘯 berichtje.